Vanmorgen tijdens het ontbijt zat ik wat meewarig te staren naar een dame die zich in allerlei bochten aan het wringen was om het ideale plaatje van haar wiebelige spinaziemuffin te kunnen schieten. Ondertussen vroeg ze haar tafelgenoot om van een meter hoog de Hollandaise over het gepocheerde ei te schenken. Het zag er wat potsierlijk uit. Niemand keek op van het tafereel. Links van mij werd een foto gemaakt van de koek en de cappuccino. Aan de bar zat een heer zijn nog volle bord aan de onderkant te bestuderen, terwijl de barman zijn eigen virgin cocktail door zijn camera bekeek. Ikzelf twijfelde over mijn full Aussie breakfast, maar ik werd plots tegengehouden door een gevoel van gêne. Want hoe gênant is het eigenlijk als je in een restaurant telkens weer zowat iedereen om je heen met zijn/haar mobile in de weer ziet? Zitten we in een restaurant of in een fotostudio voor opgewonden amateurfotografen? Maar we zijn er ondertussen al lang aan gewend. Iedereen heeft een privécollectie van gerecht-foto’s. ‘Oh ja dát gerecht, bij wie was dat ook alweer?’ Telefoons worden vooral gekozen op basis van de camerakwaliteit. Elk detail van elk gerecht is op social media terug te vinden. Natuurlijk fijn ingezoomd, strak bijgesneden en lekker bijgekleurd. Moet je je voorstellen als je met pakweg 8 gasten aan één tafel zit en je probeert te genieten van een diner van 7 gerechten plus een paar kekke amuses en een koffiedingetje. Dat is een fotosessie van heb ik jou daar! Soms denk ik wel, hou toch eens op met je fokking plaatjesgeschiet. Laat me gewoon rustig eten en kletsen met mijn tafelgenoten. Laat me genieten van de wijn. Doe effe rustig. Al die Instagram-stress om me heen voor een paar pochplaatjes. ‘Hé schat even geen hap nemen nog, haal je hand even weg, ja goed zo, schuif even een klein stukje naar achteren wil je. Shit ik zie een stukje servet, even opnieuw, wacht even, je hebt toch niet stiekem een hap genomen? Misschien is het toch mooier als je je bord even een kwartslag draait. Nee, de andere kant op. Ja dat is lekker, nu ga ik even inzoomen op die barbecue-bloemkool’. En dan wordt de foto aan iedereen geshowd. We zijn al zover doorgeslagen dat we ook matige of zelfs slechte gerechten fotograferen en ze zodoende mooier laten zijn dan ze in werkelijkheid waren. En soms heb ik het idee dat ik alleen zit te eten, omdat de rest andere bezigheden heeft. Ben ik al lang klaar, moeten zij nog beginnen. ‘Was het een goed gerecht pap?’ Zij zijn blijkbaar gewend om koud te eten. Natuurlijk wil ik zelf ook weleens een plaatje schieten, dat doe ik dan even snel op mijn onhandige manier. Maar daar zijn de tafelgenoten het lang niet altijd mee eens. Al denken ze wellicht soms ook: laat hem maar lekker aan-klungelen. ‘Je moet die foto even zus of zo nemen, dan is het beter.’ Of ik krijg opeens van de halve tafel foto-berichten waarop ze tactisch laten zien dat mijn foto’s in hun ogen niet te doen zijn. Ik ben opgeleid door de nouvelle cuisine jongens en ik zie nu heel veel uiterlijke toevoegingen voorbijkomen die qua smaak weinig toevoegen. Dus ik zie tal van foto’s waarbij ik een deel van de ingrediënten overboord zou gooien: minder fotogeniek wellicht, maar als gerecht wel beter in balans. Maar ik zie ook gerechten waar ik zowat een minderwaardigheidscomplex van krijg. En heerlijke en steeds vaker terugkerende retrogerechten, die zeker een old fashioned look hebben maar waar het water me van uit de mond loopt. Het gaat om smaak, smaak en smaak en alles op het bord moet eetbaar zijn. Zo, de reservering is erdoor, zo meteen gaan we met het gezin lekker uit eten nu het nog mag. Ben je ook zo benieuwd naar de foto’s?
Schouwenburgschrijft 