Ons kabinet staat al maandenlang op een gevaarlijk randje. De (semi) nieuwe gezichten hebben niet per se voor positief elan gezorgd. Qua horeca wordt er ook fors op de tenen gelopen: zijn het geen financiële problemen dan zijn er wel de personele (on)mogelijkheden. In de media rollen de kopstukken zowat over elkaar en zijn de oordelen bikkelhard. In Engeland staat Erik ten Hag al op de rand van de afgrond, tenminste als je de Britse media moet geloven. Dirk Kuyt wacht waarschijnlijk alleen nog op zijn afzwaaiafspraak. Soms heb ik te doen met managers waarvan wordt verwacht dat ze binnen no time met de erfenis van hun voorganger opeens veel betere resultaten gaan boeken. Elke nieuwe manager is opeens een verlosser, terwijl de voorganger – die ooit ook verlosser was – meestal heus niet zo slecht was. Zoveel meningen, zoveel vooroordelen. Ik heb ook in keukens gewerkt waar het al rap liep als een trein, terwijl het bij andere bedrijven na een jaar nog voor geen meter liep. En ik was toch dezelfde persoon. Natuurlijk, hetzelfde team met een andere leider kan voor een bepaald effect zorgen, nieuwe ogen dwingen. Je kent dat wel: nieuwe ideeën, nieuwe uitgangspunten. Je kunt wel andere spelers kopen, maar dan heb je nog geen team. Winnen doe je niet van de een op de andere dag. Want voordat ieder individu zijn/haar rol kent binnen de teamafspraken ben je al even onderweg. Een oplossing bedenken is een, de uitvoering vraagt meestal wat meer tijd. Als je dan ondertussen volop moet presteren dan vraagt dat geduld en incasseringsvermogen. Fouten maken of verliezen hoort er ook bij. Dan moet je als leiding wel sterk in je schoenen staan, wil je tussen de keiharde commentaren, terechte klachten of snoeiharde kritieken door je manager blijven steunen. En als je toevallig zelf die verlosser met de nodige bombarie hebt aangesteld, krijg je opeens zelf ook met de nodige kritiek te maken. Probeer dan maar eens kalm te blijven. Ik wil maar zeggen, je kunt wel koks of keukenmedewerkers aanstellen, maar dat betekent niet dat er ook direct een soepel draaiende brigade staat. Je kunt de allermooiste en beste ingrediënten laten bezorgen, maar dan heb je nog steeds geen mooie smaakvolle gerechten. Stabiliteit heeft tijd nodig. Kwaliteit vraagt geduld. Je kunt nog zoveel afspraken maken, maar of ze ook worden nageleefd is weer een andere challenge. Of het nu gaat om sportteams, keukenbrigades of inkopers, je moet het doen met de smaken die je voor handen hebt. Als je geluk hebt lukt het je om verschil makende details toe te voegen die matchen. Pech en geluk liggen dichter bij elkaar dan je denkt. Je kunt de medewerkers aanpassen aan je plan, of je plan aanpassen aan de kwaliteiten die je binnen handbereik hebt. Ik ken koks die kopen secuur hun vooraf bedachte ingrediënten en gaan daarmee volgens plan mee aan de slag. Anderen kopen van alles wat ze tegenkomen en wat interessant lijkt om mee te werken en als alles in de koelkast staat fabriceren ze daar spontaan hun gerechten van. Mensen beoordelen over het algemeen snel. De wensenlijstjes liggen al klaar voordat er realistisch is beoordeeld. En wat eerst een geweldig plan was kan opeens niet zo’n goed plan blijken te zijn. Je moet het doen met wat je bedenkt en inkoopt, maar kijk eerst goed naar wat je al hebt.
Schouwenburgschrijft 