Het gebeurt zowat elke dag, dat ik rekening moet houden met een automobilist die de weg afsnijdt. Moet ik opeens vol op de rem. Op parkeerplaatsen bijvoorbeeld. Zonder op te letten gaan ze hup, kort door de bocht. Als ik opkijk, krijg ik een lesje Amsterdams intimideren. Ik probeer dus netjes te rijden, ik ervaar al genoeg gezeik en ik ben niet per se iemand van de short cuts, al zijn er in de huidige situatie elke dag wel twijfelmomenten. Dan heb ik ook weleens de neiging om iets meer richting een snel resultaat te handelen, een beetje naar links en een beetje naar rechts, zoiets als geregisseerd snollebolliseren. Terwijl ik weet dat de juiste, betrouwbare weg volgen, meestal toch het best is. Ik ben niet van het zwalken maar het valt heus niet mee om iedereen elke dag dezelfde kant op te krijgen. Een schrale troost: you never zwalk alone! Maar, door alle prikkels heb ook ik vaker de neiging om te gaan slingeren. Op reis heb ik dat ook weleens, dat een short cut inderdaad korter is, maar wel veel meer tijd vraagt, dus is 100 km omrijden soms verstandiger. Ik merk dat mijn omgeving net als ik genoeg heeft van het springen van links naar rechts. We willen van die slingerweg af en zijn vaker bereid om onverantwoorde risico’s in te calculeren. We willen weer durven geloven in de weg die voor ons ligt, dus hoestjes, kuchjes, opkomende jeuk of andere verdachte kriebels nemen we voor lief. Kwestie van oogkleppen opzetten. In de keuken wordt er trouwens ook weleens wat afgesneden, terwijl dat niet de bedoeling is. In de huidige tijdsgeest willen we juist minimaal afsnijden en zoveel mogelijk gebruiken. Efficiënt en gemakkelijk is wat mij betreft totaal niet hetzelfde. Ik zit naast mijn praktische route dus ook volop in de ideeënbus om mijn manier van werken én mijn collega’s te koesteren en te behouden. Hoe maak ik het iedereen naar de zin? Niet alleen nu, maar ook voor de lange termijn. Heel eerlijk: ik moet mijn standaards zowat elke dag aanpassen. Er zijn genoeg praktijkvoorbeelden die ik ooit direct zou hebben gecorrigeerd – spreek uit als: resoluut geweigerd – maar die ik nu toesta. En dat vind ik ook weleens een fokking slap excuus. Dat heet dan eieren voor je geld kiezen. Roeien met de riemen die je hebt. Logisch, als je minder risico’s neemt, worden er ook minder fouten gemaakt. We kijken sowieso vaker naar fouten, dan naar de vele goede en geweldige dingen die we doen. Ik reageer dan ook vaker pragmatisch, maar of ik er blij van word weet ik niet zeker. De afgelopen decennia heb ik mijn stijl van leidinggeven dus regelmatig moeten bijschaven. Natuurlijk, ik word ouder en heb van mijn fouten geleerd en dat waren er vrij veel, dus ik heb heel veel geleerd. Veel van die fouten maak ik echt nooit meer. Maar de wijze waarop je te werk gaat heeft ook met actuele situaties te maken en met de diversiteit van je team. Met links en rechts. Met kwaliteit, groeimogelijkheden en verwachtingspatronen. Ben je wat schijterig afgebakken of bezit je een ongeëvenaarde bak lef? Onze gasten zijn natuurlijk ook van invloed, want hun wensen worden steeds veelzijdiger. En waar de ene manager vooral naar resultaten kijkt, ziet de ander ook de mensen achter de collega’s. Dus als je bereid bent om op gepaste momenten slim van links naar rechts te schuiven, dan kan dat absoluut ook een fijn en positief resultaat opleveren. En ik vind het ook wel stoer om zoveel mogelijk met de tijd mee te gaan. Gewoon midden in de waan van de dag presteren en doorgaan. De ene dag een stapje opzij, de volgende dag een stapje terug, maar uiteindelijk altijd met als doel om samen vooruit te komen. Ik verbaas me daarom over de feedback die ik regelmatig toebedeeld krijg. Als anderen me een leiderschapsstijl of handelswijze toedichten waarin ik mezelf niet herken. Het komt ook voor dat ik zelf iets vind wat mijn omgeving dan weer niet ziet. Dat hoort ook bij de chaos van nu. En soms is iets zo duidelijk en voor de hand liggend, dat helemaal niemand het ziet.
Schouwenburgschrijft 