Of ik zin had in een gezellig survival weekend! Goed voor het vriendengevoel, want we zijn elkaar een beetje uit het oog verloren. Met de mannen een paar dagen stevig afzien. Dat is goed voor de geest en je leert jezelf kennen. Klimmen, kruipen en hard werken. Wat denk je zelf? Mijn fokking hele werkweek is al één grote survival! Laat me met rust idioot. Ik ken mezelf ondertussen heus goed genoeg en da’s niet altijd een pretje kan ik je verzekeren. Ik word er niet gezelliger van momenteel. Er wordt nu een flinke dosis doorzettingsvermogen van ons allemaal gevraagd. Horecamensen lopen altijd al een stap extra, we staan altijd aan, dus als er moet worden aangepakt doen we er nog een schep bovenop. Nu komt daar dus nog wat meer bij kijken. Want overleven doe je immers samen, al werken we elkaar soms ook tegen door verstikkende werkdruk en deadlines. Dat tegelijkertijd kitchen wise alles qua teambezetting en organisatie 24/7 goed geregeld moet zijn, is een understatement. Ik ga dus al zo vaak kotsend over het randje, dus voor mij geen spierballenweekend. Ik gebruik mijn vrije dagen liever om bij te werken, of om contacten te leggen met mogelijke ingangen voor koks voor mijn team. Ik overweeg trouwens om alleen nog souschefs aan te nemen. De crisis en de krapte als gevolg hebben ervoor gezorgd dat ‘iedereen’ heeft bedacht in aanmerking te kunnen komen voor een souschef-positie. Zeg maar de stap en salaris hogerop. Chefs de partie zijn niet te vinden, dus de gedachte is logisch: mijn souschefs worden chef-koks en zelfstandig werkend koks zijn de nieuwe chefs de partie. De chefs de partie worden allemaal souschef! Probleem opgelost. Ik zoek er nog een paar dus roept u maar! In de advertentierubrieken zoekt iedereen naar dezelfde koks, al laten teksten ook zien dat we nauwelijks hebben geleerd van onze fouten. Zo modern als we koken, zo ouderwets werven we. Veel chefs zoeken gemotiveerde souschefs. Gemotiveerd? Misschien hebben ze al een ongemotiveerde en zoeken ze er nu een die wel goede zin heeft? Anderen zoeken collega’s met een zeer flexibele instelling, wat zoiets betekent als dat je nooit meer thuis bent. Mocht je geen familie hebben, geen relatie en geen huis, dan zou je kunnen reageren op deze job: we vragen doorzettingsvermogen, bereidheid om extra te werken, flexibiliteit, optimale inzet en extra inzet wanneer dat gewenst is. Een heel saai en ongezellig bedrijf zoekt dus vooral enthousiaste koks, naar ik aanneem. Sommigen bedrijven kloppen zichzelf enorm op de borst en bieden zelfs een CAO-salaris, 8% vakantiegeld en 25 vakantiedagen aan. Wow! Deze advertentieteksten heb ik vanmorgen allemaal voorbij zien komen in een periode dat we het verschil moeten maken om mensen weer enthousiast te krijgen voor de horeca. Lekker bezig! Ondertussen blijf ik elke dag stug doorwerken met mijn survival-collega’s. We pakken elke hindernis. Ik verbaas me erover hoeveel werk we aankunnen met een klein team en ik bid dat we het fysiek en mentaal kunnen volhouden totdat het tij keert. De noodzakelijke anderhalve en soms dubbele diensten vreten immers energie. Op de momenten wanneer ik even kalm ben en mezelf tijd gun om te relativeren, merk ik dat ik erg trots ben op wat we als keukenbrigade allemaal voor elkaar krijgen momenteel. Als je durft te vragen is er nog wel hulp – hoewel kostbaar – te vinden, echter de kennis en de ervaring ontbreekt weleens. Ik vraag me af waar al die horecamensen ‘van toen‘ zijn gebleven.
Schouwenburgschrijft 